Hydroza to kolektyw artystek wizualnych wychodzących od medium fotografii
Jagoda Malanin, Kasia Rysiak, Milena Soporowska i Kasia Ślesińska pracują na tekstach współczesnych badaczek i teoretyczek feministycznych, przekładając je na praktykę artystyczną. Punktem wyjścia dla pierwszego projektu kolektywu był manifest Astridy Neimains Hydrofeminizm, czyli stawanie się ciałem wodnym. Premierowy cykl Hydrozy Kto będzie płakał ostatni? skupiał się na ambiwalentnej naturze wody jako źródle życia, pamięci, przemocy i opresji. Projekt prezentowano w różnych odsłonach: w Pracowni Wschodniej (Warszawa, 2023), DOMIE (Poznań, 2023), Biurze Wystaw (Warszawa, 2024, jako część wystawy Znak Wodny, kuratorowanej przez Pawła Brylskiego i Kwiaciarnię Grafiki) oraz, w formie podsumowania, w Galerii u Agatki (Wrocław, 2024).
W 2023 roku kolektyw został zaproszony do udziału w NARRACJACH, najstarszym festiwalu multimediów i instalacji site-specific w Gdańsku, Performance artystek będzie dostępny dla publiczności w listopadzie 2024 podczas XV edycji festiwalu, który odbędzie się na gdańskim Niedźwiedniku. W listopadzie 2024 bierze też udział w wystawie w Łodzi ART&DESIGN 2024. WATER LIFE. (27.11-21.12.2024 ) o tytule WATER RECONTRUCTIONS .
Kolejny projekt Perpetua, na podstawie tekstu Re-enchanting the World: Feminism and the Politics of the Commons Silvii Federici miał swoją odsłonę we wrześniu w GUA we Wrocławiu.
Nie znam odpowiedzi na to pytanie, ale może będę to ja.
Kto będzie płakał ostatni?
W obliczu katastrofy klimatycznej Kolektyw Hydroza pyta o płacz – wyraz bezsilności, ale i buntu. Odwołując się do koncepcji hydforeminizmu Astridy Neimanis artystki próbują znaleźć odpowiednie “naczynie” na swoje przeczucia. Neimanis w swoim sztandarowym tekście Hydrofeminizm, czyli stawanie się ciałem wodnym wskazuje na wodę jako budulec, przekaźnik i archiwum znaczeń. Ciało ludzkie, u noworodka składające w aż 80 % z wody, staje się dzięki temu integralną częścią przyrody i całego złożonego systemu przekazywania treści.
Idea ciała wodnego wprowadzona przez Neimanis zyskały kształt w pracach sześciu fotografek współtworzących kolektyw Hydroza. Projekty Jadwigi Janowskiej, Jagody Malanin, Igi Mroziak, Kasi Rysiak, Mileny Soporowskiej i Kasia Ślesińskiej eksplorowały temat wody jako źródła życia, pamięci, przemocy i opresji. Do wspólnego “płaczu” kolektyw zaprosił również publiczność, otwierając się na działania partycypacyjne.
Realizacje
Projekt Kto będzie płakał ostatni? prezentowano w różnych odsłonach: w Pracowni Wschodniej (Warszawa, 2023), DOMIE (Poznań, 2023), Biurze Wystaw (Warszawa, 2024, jako część wystawy Znak Wodny, kuratorowanej przez Pawła Brylskiego i Kwiaciarnię Grafiki) oraz, w formie podsumowania, w Galerii u Agatki (Wrocław, 2024).
Kolektyw tworzą
Kolektyw zawiązał się w 2022 roku, jako efekt Akademii Nikon NOOR w Warszawie, której mentorkami były: Olga Kravets, Tanya Habjouqa i Andrea Bruce z NOOR Images – międzynarodowej agencji fotograficznej skupiającej się na dokumencie i visual storytellingu.
artystka wizualna, fotografka
artystka wizualna, fotografka
artystka wizualna, fotografka
artystka wizualna, fotografka
Perpetua
W świecie, w którym zmęczenie staje się normą, a odpoczynek luksusem, pięć artystek opowiada o Perpetua Femina – kobiecie w niekończącym się cyklu opieki, pracy i niewidzialnego wysiłku. To wystawa o ciałach: indywidualnych i społecznych. O wyzysku. O systemach. O nas.
Czerpiąc z myśli Silvii Federici i Byung-Chul Hana, PERPETUA to feministyczna interwencja w rzeczywistość – opowieść o zmęczeniu emocjonalnym, cielesnym i kulturowym.
kuratorka: Agata Grzych GUA Collective
Czas trwania: 17.05–18.06.2025
Wystawa była częścią 21. Biennale Sztuki Mediów WRO 2025 „Qualia”. Zadanie publiczne jest współfinansowane ze środków otrzymanych od Gminy Wrocław www.wroclaw.pl
