Inspiracją dla wystawy „Kto będzie płakał ostatni” w @fotopracowniawschodnia w @pracowniawschodnia jest m.in. praca badawcza Astridy Neimanis – historyczki kultury, feministki, specjalistki od gender studies eksplorującej relacje między feminizmem a zmianami środowiskowymi.

💧Neimanis skupia się m.in. na redefinicji pojęcia ciała jako czegoś płynnego i ruchomego. W swojej książce „Bodies of Water: Posthuman Feminist Phenomenology” (2017) kreśli związek pomiędzy człowiekiem jako ciałem wodnym a innymi naturalnymi i sztucznymi zbiornikami – jeziorami, oceanami, morzami czy nawet ściekami. Wodna metafora służy jej jako sposób na wypracowanie nowego modelu współodpowiedzialności w dobie kryzysu klimatycznego. Woda staje się spoiwem pomiędzy człowiekiem a przyrodą oraz modelem komunikacji między- i poza- gatunkowej opartej na przepływie.

💧Badaczka wprowadza pojęcie hydrofeminizmu, czyli tzw. płynnego feminizmu, w którym woda staje się przestrzenią emancypacji, ale też i troski. Jego pojemną definicję zawiera w tekście „Hydrofeminizm, czyli stawanie się ciałem wodnym” („Hydrofeminism: Or, On Becoming a Body of Water”).

💧Prace Jadwigi Janowskiej | @jadwigajanowska, Jagody Malanin | @jagodamalanin, Igi Mroziak | @iga.mroziak, Kasi Rysiak | @rysiak_kasia, Mileny Soporowskiej | @milsopo i Kasi Ślesińskiej | @niebardzo eksplorują zawarte w nim wątki.

💧By lepiej poznać teorię Neimanis polecamy odsłuchać jej wybrane wykłady:
We Are All At Sea | w ramach RIBOCA2
🔗https://bit.ly/3JajdKO
The Sea and The Breathing | w ramach projektu Stan Czuwania | ASP Katowice
🔗https://bit.ly/3LliwkO

Wernisaż